خیلی سبک و سنگین کردم چی بنویسم ،از یه طرف چهره ی بعضی از معلمای دوران تحصیلیم جلوی چشمم بود ، معلمای که انگار وظیفه ی خودشون می دونستن که هر جور شده خودشون برسونن سرکلاس ،از وقتش از عمرش بزنه تا بتونه یه کلمه به شاگرداش بیاموزه و از طرفی هم حسرت پشت نیمکت هایی که کجا بشینیم و.
اینجا تقریبا میشه گفت جمع ،جمعه معلماست، خواستم بگم این روز که روز شما عزیزان هست بهتون تبریک میگم.
عزیزانم ! ماها قرار نیست سمت معلمی داشته باشیم تا بتونیم و بخواهیم به دیگری خواندن و نوشتن یاد بدیم ، هر کدوم از ماها همین که داریم می خونیم و می نویسیم شده ده کلمه به کسی یاد بدیم در جای خودش اجر معنوی داره ، پس یه همت بکنیم در توان خودمون به اونایی که به دلایلی نتونستن سواد کسب کنند یاری برسونیم ،
البته من کمتر از آنم که بخوام به کسی تکلیف کنم اما یه درخواست یه خواهش از طرف هم وبلاگیتونه ،
به امید روزی که هیچ کودکی در حسرت نوشتن یه جمله ی (سپاس ای معلم که به من خواندن و نوشتن آموختی) نباشه
بازم تبریک میگم و عرض خسته نباشید به همه ی معلمان و اساتید
نویسنده: هانیه
خانواده برتر
اصلاً نمی فهمم چی شد که درس خوندن برام غیر قابل تحمل شده
آیا تحصیلات، ارزش خودش رو به عنوان معیاری برای ارزیابی توانایی فکری از دست داده؟
بهتره ما رای ندیم، طرفداران حکومت انتخاب درست تری دارند!
کسی بوده که هم کنکور بده هم در دانشگاه تحصیل کنه؟
مخالفین فیلترینگ چرا اجازه نمی دهند فرزندانشان با هر کسی و ناکسی رفت و آمد داشته باشد؟
نوشتن ,تبریک میگم